Hallo,
Ik ben Liesbeth en 39 jaar. Ik weeg zo'n 81 kilo bij een lengte van 1.59mtr. Ik ben sinds kort bij een gewichtsconsulent die mij de test van Cora de Fluiter heeft laten doen. Daar kwam een verminderd verzadigingsgevoel uit en ik scoorde hoog op koolhydraatverslaving. Ik heb een paar dagen geen koolhydraten gegeten en het was vrij snel duidelijk dat ik idd een koolhydraatverslaving heb. Dat verbaasde mij niet. Ik heb nl al heel wat jaar (maar weet het pas twee jaar) een chronische depressie en ik snoep vanaf mijn jeugd graag en veel. Het is haast een onbedwingbare behoefte.
Er is iets wat ik me afvraag in het kader van die koolhydraatverslaving:
Bijna tien jaar geleden heb ik negen maanden suikerloos geleefd. Dat begon met een weddenschap dat ik vast geen maand zonder koek/snoep kon. Ik ben dat toen gaan doen en tijdens die maand at ik geen dingen met geraffineerde suikers. Dus geen koek/snoep of andere produkten waarin het zit verwerkt (pakjes). Verder at ik tijdens de maaltijden wel koolhydraten in de vorm van pasta,brood, rijst en aardappelen. Tijdens die maand ging ik me steeds beter voelen. Op een gegeven moment kon ik moeiteloos de koek en snoep laten staan. Ik heb het uiteindelijk 9 maanden volgehouden. Ik ben toen 11 kilo afgevallen. Ik at wel hartige dingen zoals chips (wel zonder toegevoegde suikers). Na die negen maanden heb ik tijdens een etentje een ijsje genomen en vanaf toen was 'het hek weer van de dam'. Ik heb daarna nog wel eens geprobeerd om suikerloos te eten, maar heb het nooit meer zo lang volgehouden en het kost me ook veel meer moeite. De laatste keer was afgelopen augustus t/m november (tot sinterklaastijd). Het kostte me toen wel veel moeite, had veel trek in zoetigheid en zocht steeds naar vervangende produkten.
Opzich geeft het wel een stukje rust, omdat ik niet continue met mezelf in discussie 'hoef' of ik iets wel of niet neem. Op het moment dat ik besluit geen suikers te nemen geeft dat dus een stukje rust. Het lijkt wel of de denkbeeldige magnetische kracht van de koek/snoep afgaat.
Mijn gewichtsconsulent zei dat het feit dat ik het jaren geleden 9 maanden zonder geraffineerde suikers volhield, eigenlijk typisch is, in het licht van de koolhydraatverslaving. Omdat ik me dan eigenlijk slechter had moeten voelen, ipv beter.
Is het idd zo dat het elkaar tegenspreekt? Ik at natuurlijk nog steeds wel koolhydraten, misschien genoeg om me er niet slechter door te voelen en wellicht voelt iemand met koolhydraatverslaving zich uiteindelijk beter als ie minder koolhydraten eet?
Verder heb ik nog iets wat haaks staat op de symptomen van koolhydraatverslaving.
Ik voel me na het snoepen (=veel koolhydraten) slecht Ik voel me somber, verdrietig, ben boos op mezelf, voel me dik, walg van mezelf en voel me dan eigenlijk ronduit depressief. En toch laat ik het niet staan... Maar ik lees dat je je juist beter voelt als je koolhydraten eet, als je koolhydraatverslaving hebt. Hoe kan dit dan? Het enigste waarmee ik het denk te kunnen verklaren is het feit dat ik verstandelijk heel goed weet dat ik ongezond bezig ben en ik me daarom schuldig voel (het is ook mijn eeuwige dilemma: waarom blijf ik snoepen terwijl ik het eigenlijk niet wil????). Verder zit ik ook met een verminderd verzadigingsgevoel en een symptoom daarvan, wat ik heel goed herken, is dat ik pas naderhand voel dat ik teveel gegeten/gesnoept heb. En dan voel ik me dus zo afschuwelijk zoals ik hierboven beschrijf.
Ik ben heel benieuwd of er iemand is die mijn gedachtengang hierin kan volgen en het kan beamen, of wellicht met een andere verklaring komt.
Overigens kwam er uit de test van Cora ook een hoge score op de hyperinsulinemie uit, maar mijn heup/taille ratio is minder als 0.8.
groet,
Liesbeth